Zabiegi ortopedyczne

  • szycie ścięgna Achillesa
  • operacja cieśni nadgarstka
  • operacja przykurczu Dupuytrena
  • operacja palca zatrzaskującego
  • iniekcje dostawowe

Szycie ścięgna Achillesa

Ścięgno to struktura mocująca mięsień do kości. Jest niezbędne do prawidłowej funkcji mięśnia, czyli stabilizacji stawu oraz wykonywania ruchu w stawie.
Ścięgno Achillesa zrywa się przy gwałtownym ruchu zgięcia stopy do dołu, lub przy sile działającej ku górze na zgiętą stopę. Typowo – podczas startu biegu, nagłym zwrocie, czy upadku z wysokości na stopy.

W związku ze swoim mechanizmem, jest to częsty uraz sportowy. Szczególnie popularny wśród osób, które nie są zawodowcami, lub aktywnymi amatorami, lecz uprawiają sport okazjonalnie. W trakcie tych rzadkich incydentów wytężonego wysiłku fizycznego dochodzi do zbyt gwałtownego obciążenia, do którego ścięgno nie jest zaadaptowane i może ulec uszkodzeniu.

Pacjenci podczas samego zerwania słyszą i czują puknięcie lub trzask w obrębie pięty. Później rozwija się ból i trudność w chodzeniu oraz zginaniu stopy. Na przebiegu ścięgna można pod skórą wyczuć dołek, odpowiadający miejscu, w którym ścięgno uległo zerwaniu.
Zerwanie ścięgna Achillesa to typowe wskazanie do operacji. Jest to konieczne do przywrócenia jego funkcji (działanie mięśni łydki) oraz zmniejszenia ryzyka ponownego zerwania ścięgna.
Najpopularniejszą metodą operacyjną zerwanego ścięgna Achillesa jest metoda otwarta. Chirurg wykonuje podłużne, kilkunastocentymetrowe cięcie na łydce, odsłaniając ścięgno i jego przerwany fragment. Następnie zszywa ze sobą zerwane fragmenty ścięgna. Po operacji zerwanego ścięgna Achillesa, pacjent będzie odczuwał ból miejsca operowanego. Ból kontrolowany jest przez środki przeciwbólowe, przepisywane przez lekarza prowadzącego. Może również pojawić się obrzęk. Aby mu zapobiec, zaleca się trzymanie kończyny w górze, co zmniejsza ciśnienie w obrębie miejsca operowanego i ułatwia odpływ krwi.

Pierwsza wizyta kontrolna odbywa się po około 10 dniach. W jej trakcie, lekarz prowadzący ocenia postępy gojenia się rany. Jeśli ten proces przebiega prawidłowo, zdejmowane są szwy.

Operacja cieśni nadgarstka

Zespół cieśni kanału nadgarstka (CTS) jest patologią, o charakterze neuropatii, wynikającą z ucisku na nerw pośrodkowy w kanale nadgarstka. Szacuje się, że problem ucisku nerwu pośrodkowego może dotyczyć nawet 8% populacji osób dorosłych. Dotychczas przeprowadzono badania oceniające skuteczność leczenia opartego na różnego rodzaju iniekcjach (zastrzykach). W przypadku podania kortykosteroidów obserwowany jest szereg skutków ubocznych, między innymi zwiększone ciśnienie w cieśni nadgarstka czy zwłóknienie tkanki łącznej. Leczenie operacyjne stosowane jest w przypadku braku widocznej poprawy wynikającej z zastosowanych metod leczenia zachowawczego

Operacja przykurczu Dupuytrena

Choroba Dupuytrena, nazywana również przykurczem Dupuytrena jest schorzeniem tkanki podskórnej. Polega ona na postępującym włóknieniu struktury anatomicznej, zwanej rozcięgnem dłoniowym. Włóknienie, wraz z upływem czasu powoduje przykurcz zgięciowy palców – najczęściej palca serdecznego i małego. Postępujący, nieleczony przykurcz palców prowadzi do ograniczenia sprawności ręki, utrudniając wykonywanie najmniejszych, codziennych czynności. Włóknienie rozcięgna dłoniowego ma niestety nieznaną przyczynę –  pod uwagę brane są między innymi predyspozycje genetyczne czy przebyte urazy.

W chorobie Dupuytrena na ratunek przychodzą specjaliści ortopedii. Wykonują zabieg polegający na wycięciu chorobowo zmienionych fragmentów rozcięgna dłoniowego – fachowo nazywany fasciotomią częściową. Operacja wykonywana jest zwykle w znieczuleniu przewodowym, co oznacza, że znieczulana jest sama ręka. Kiedy znieczulenie zacznie działać, ortopeda zakłada na ramię specjalną opaskę uciskową (tak zwaną opaskę Esmarcha), która powstrzymuje krwawienie podczas zabiegu. W kolejnym etapie wykonywane są nacięcia na skórze chorej dłoni i wzdłuż palców. Cięcia zwykle mają kształt zygzakowaty, co umożliwia zeszycie skóry pod mniejszym napięciem. Następnie specjalista usuwa pogrubiałą tkankę łączną. Zabieg wieńczy założenie szwów, opatrunku, bandaża i temblaka (czasem również szyny gipsowej). Szwy skórne usuwane są z reguły po około 10 – 14 dniach od operacji.

Operowaną kończynę należy oszczędzać od wysiłku. Ważne, by kilka dni rękę zabezpieczyć w temblaku zawieszonym na szyi powyżej linii serca – zapobiega to opuchliźnie i zmniejsza dolegliwości bólowe. Rany nie wolno moczyć – raczej warto zdecydować się na szybki prysznic niż długą kąpiel w wannie. Po operacji bardzo ważna jest rehabilitacja ręki, która umożliwi szybszy powrót do pełnej sprawności.

Operacja Palca zatrzaskującego

Palce dłoni pełnią niezwykle ważną funkcję. To dzięki nim mamy możliwość wykonywania precyzyjnych chwytów. Niestety, jak każda część naszego ciała również one ulegają różnego rodzaju schorzeniom.
Jednym z nich jest palec zatrzaskujący. To problem, który dotyka wielu osób, szczególnie w podeszłym wieku. Doprowadzić może on do całkowitego unieruchomienia palca. Co więcej, wiąże się z dolegliwościami bólowymi, które towarzyszą próbom odzyskania ruchomości. Schorzenie to powinno więc być leczone. Na szczęście, w dzisiejszych czasach istnieje możliwość odzyskania pełnej sprawności palców. Są nią operacje palca zatrzaskującego.
Wśród objawów, które możemy zauważyć w przypadku palca zatrzaskującego wymienić możemy między innymi:
  • problemy ze zgięciem i wyprostowaniem palca
  • wyczuwalne, często słyszalne trzaski
  • ból odczuwany powyżej stawu
  • opuchlizna i zaczerwienienie skóry na palcu
  • uczucie zablokowania palca, znacznie utrudniona ruchomość – szczególnie w godzinach rannych oraz po odpoczynku
  • niemożność wykonywania normalnych, codziennych czynności
  • całkowite zablokowanie ruchomości palca w przypadku zaawansowanego stadium zmian chorobowych

Iniekcje dostawowe 

to terapia, która ma na celu zmniejszenie dolegliwości związanych z bólem stawów. Ból stawów może być spowodowany np. zapaleniem i w takim przypadku lekarz spacjalista może zlecić iniekcję dostawową